Yoğun iş temposundan sıkılan vatandaşlar, evlerinde geçirdikleri sürelerin uzaması ile bolca dinlenmelerinin ardından bu kez de hapsolmuşluk hissi yaşıyor.
Medicana Samsun Hastanesi Uzm. Klinik Psikolok Dila Soğancı, salgına ilişkin değerlendirmelerde bulundu. “Toplum olarak sevgimizi dokunsal olarak göstermeye alışığız” diyen Soğancı, “İnsanların temasının kesilmesi kişileri oldukça zorladı. Pandemi döneminde en zorlandığımız şey zaten hapsolmuşluk hissi. Yasak denildiği anda evde oturmak bunalttı, oysaki bir gün önce yasak yoktu ve kişi yine evdeydi. O kelime kişilere kendini sıkışmış hissettirdi. İnsanlar temassız yaşamaya alıştı. Sarılmak, öpmek, tokalaşmak bu gibi eylemler pandemiden sonra da hayatımızda seyrekleşebilir. İnsanlarla tokalaşmak veya öpmek zorunda olmadıkları için mutlu olan insanlar da var. Yani konu insan olunca net bir şey söylenemiyor, parmak izi gibi bir kişiyi temassızlık çok mutsuz ederken diğer bir kişi, ‘yaşasın zaten hiç sevmezdim’ diyebiliyor” dedi.
Pandemi döneminde sanal oyun bağımlılığının arttığını dile getiren Soğancı, şöyle devam etti:
“Aslında toplum olarak anormal bir duruma normal tepkiler veriyoruz. Daha önce yaşamadığımız, bilmediğimiz bir süreçten geçiyoruz, tecrübe sahibi oluyoruz. Herkes kaygılanıyor, korkuyor, kendisini mutsuz hissediyor. Sadece bu gibi duyguları ne kadar yaşadığımız ve hayatımızı ne ölçüde etkilediği önemli. Pandeminin ilk zamanlarında anksiyete (kaygı bozukluğu) bozuklukları, uyku problemleri, travma sonrası stres bozukluğu, doğum sonrası depresyon, depresyon, panik atak, obsesif-kompülsif bozukluk (takıntılı düşüncenin günlük yaşamı etkilemesi) ile gelen danışanlarım varken şu an bu patolojilere sanal oyun bağımlılığı da eklendi.”
“Birçok kişi hayatta kalmak için yaşıyor”
İnsanların çok bunaldığını, artık vaka sayısına bile bakmayan bir çoğunluğun olduğunu kaydeden Psikolog Dila Soğancı, sözlerini şöyle sürdürdü:
“İlk yasak sürecince korku vardı, medya takibi çoktu hatta bunu takıntı haline getiren kişiler de vardı. Şu an daha çok öfke, kaygı, boş vermişlik duygusu var. İnsanlar çok bunaldı ve artık vaka sayısına bile bakmayan bir çoğunluk var. Çocuk ve ergenler için özgüven ve sosyalleşme becerisi olumsuz etkilendi. Kreş, okul, etkinlikler sosyalleşebildikleri ve özgüvenlerini arttırdıkları alanlardı. Şu an ne kadar engel olmaya çalışsak da birçoğu tablet, bilgisayar başında. Günlük hayatta kendimiz için yaptığımız şeyler yok denecek kadar az. Birçok kişi yaşamda kalmak için yaşıyor veya günün temposunda kendini unutuyor. Kendimize alan oluşturabilmek, hobi edinebilmek, koşullar müsaitse yürüyüş yapabilmek, uyku ve beslenme düzenine dikkat etmek gerekmekte. Profesyonel destek almaktan kaçınılmamalı.” (tv100)
