BAKTIKÇA – soru/yorum – A. Kemal KAŞKAR
Bugünlerde uzun cümleler kuramıyorum. Sözü uzatamıyorum. Susasım var … Ama olmuyor. ‘Tükeniyor yaşam’, derken filizleniyor kelimeler. Dur durak bilmiyorlar. Hiç aklıma gelmeyecek kadar çok insan ölürken doğum günleri gülümsüyor. Aklım almıyor: Gece oluyoruz ama güneş koşuyor. Gece gündüz ölüyoruz, güneş yine koşuyor. Böyle olmasa, ölmesek böyle desek ne çare. Gülmesek desek de öyle … İçimde sonsuza dek ağıtlar yakasım var, gözyaşları içinde. Bir yandan, içim dışım kayıp yüzyıllara inat yüzyıllar boyunca susturulamayacak kadar ses, bağır çağır. Öte yandan, dört bir yanda nefessiz, kahredici bir sessizlik. Oysa nefes nefese insan olmak istiyor insan. Diz dize, göz göze yakın olmak istiyor. Mutlu olmak istiyor. İnsan olmak istiyor insan.
“İnsan olmak mı?” diye sorduğunuzu duyar gibiyim.
Evet evet ısrarcıyım, ‘insan olmak’ ve “OOOOOOOOOOOOOYYYYY!” diye bağırmak, bağırmak …
1.
Bir kadın ölmüş,
yakınımızda!
Bir çocuk ölmüş,
yakınımızdır.
İnsanlar ölmüş.
Yaklaşın O’nlara.
Bakın, hepsi tanıdık.
O’nlar biziz.
Yaşıtız hepsiyle.
O, O, O, O, O, O, O hepsiyle …
OOOOOOOOOOOOOYYYYY!
2.
Çocuklar uçuşmuş
Çocuklar kaçışmış
Çocuklar suspusmuş oralarda.
Kimbilir nerelerde?
3.
Bir çocuk koşmuş
Çoğalmışlar koşmuşlar
İkişer yanaklarıyla yarınlar gülüşmüş
Çocuklarla oralarda bir yerlerde buluşmuşlar.
4.
Güneş yine oralarda bir yerde
Sabah ağır ağır ağarıyor,
Ağıt ağıt ağlıyor, yanıyor sabah.
5.
Hiçbirini unutma sakın.
Hiçbir şeyi unutma sakın.
Unutsuz bir umutla de ki:
Bitmek
tek başına değil
bir çift onlar ‘başlamak’la.
Bugün
işgalciyi taşlamaktır
Filistin’de direnmek.
Ve ölmek
bir başına değil.
Ölmek,
bitmek değil
başlamaktır.
(Şubat 1988 – Ekim 2023)
* Fotoğraflar internetten alınmıştır.